Wiersz - Sen wspomnienia

Sen wspomnienia

Idę ulicą Francuską

Ale dlaczego się tu znalazłam?

Co mnie tutaj przyciągnęło?

Rozglądam się wokoło

Sklepy, kawiarnie, kwiaciarnie

Nic wyjątkowego

A jednak jak magnes…

Może… klucz jest w historii?

Może jakieś ważne wydarzenie…

Jak wyglądało tu życie…

100 lat temu? O czym ludzie

Myśleli, przechadzając się tą ulicą?

I nagle… widzę to wszystko

Tłum ludzi, skromne szare stroje

Nawet ja wyglądam inaczej

Brudne kamienice zniknęły

Dużo przestrzeni, mało ludzi

Białe domki pokryte słomą

Piękny ciepły wiosenny dzień

Wszędzie ogrom kwiecia, las

Świergot ptaków, stukot kopyt

I nagle zauważam grupkę ludzi

Wszyscy krzyczą „Do Warszawy!”

O co chodzi?

Obok mnie przechodzi młoda kobieta

Przecież wygląda tak jak ja…

Kim ona jest?

„Ciekawa jestem, czy im się to uda…

Czy kiedykolwiek osiągniemy to,

Czego pragniemy?"

Deszcz, wiatr, szum słów

„Co się wydarzy za 100 lat?”

Ból głowy, nagła ciemność…

Otwieram oczy. Mój pokój?

Wszystko wygląda tak… zwyczajnie

Więc… to był sen?

Obok mojego łóżka leży kartka i klucz

„W ten sposób przeszłość i przyszłość

Się spotyka… Wnuczko”

Mała samotna łezka się uwolniła

Już wiem, kto do mnie szeptał

„Historia jest kluczem”